روشن‌تر از تمام جهان، آسمان تو
باغ ستاره‌هاست مگر آستان تو؟
نشسته بر لب ساحل، شکسته‌زورقِ عاشق:
که‌راست زهرۀ دریا؟ کجاست باد موافق؟
بگو برای من ای شعر از زمانهٔ او
کدام بیت مرا می‌برد به خانهٔ او
کاش من هم به لطف مذهب نور
تا مقام حضور می‌رفتم
چه شد که در افق چشم خود شقایق داشت
مدینه‌ای که شب پیش صبح صادق داشت
تا کی دل من چشم به در داشته باشد؟
ای کاش کسی از تو خبر داشته باشد
سرچشمۀ فیض، آرزو کن به دعا
تحصیل امید و آبرو کن به دعا
از دید ما هر چند مشتی استخوان هستید
خونید و در رگ‌های این دنیا روان هستید
در کوله‌بار غربتم یک دل
از روزهای واپسین مانده‌ست
کو آن که طی کند شب عرفانی تو را
شاعر شود حقیقت نورانی تو را
می‌روم مادر که اینک کربلا می‌خوانَدَم
از دیار دور یار آشنا می‌خوانَدَم
