در عصر نقاب‌های رنگی
در دورۀ خنده‌های بی‌رنگ
می‌رسد پروانه‌وار آتش‌به‌جانِ دیگری
این هم ابراهیمِ دیگر در زمانِ دیگری!
آیینه بود و عاقبت او به خیر شد
دل را سپرد دست حسین و «زهیر» شد
ای ز داغِ تو روان، خون دل از دیدۀ حور!
بی‌تو عالم همه ماتمکده تا نفخۀ صور
ای لوای تو برافراشته بر قلّۀ نور
کرده نور رُخَت از پردۀ ابهام، عبور
تو همچون غنچه‌های چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
آتش چقدر رنگ پریده‌ست در تنور
امشب مگر سپیده دمیده‌ست در تنور؟
در سینه اگرچه التهابی داری
برخیز برو! که بخت نابی داری
امشب ز فرط زمزمه غوغاست در تنور
حال و هوای نافله پیداست در تنور
زهیر باش دلم! تا به کربلا برسی
به کاروان شهیدان نینوا برسی
هیچ کس تا ابد نمی‌فهمد
شب آن زن چگونه سر شده بود
