هم‌نوا بود با چکاچک من
غرّش آسمان و هوهوی باد
جاده در پیش بود و بی‌وقفه
سوی تقدیر خویش می‌رفتیم
دل اگر تنگ و جان اگر خسته‌ست
گاه گاهی اگر پریشانیم
زخم من کهنه زخم تو تازه
زخمی پنجه‌های بی‌رحمیم
الغرض! فیض خاص گشت تمام
سهم ما باز، فیض عام شده است
روزه‌هایم اگرچه معیوب است
رمضان است و حال من خوب است
