ای آفتاب صبر کن این آخرین شب است
این آخرین شبانۀ آرام زینب است
این زن که خاک قم به وجودش معطر است
تکرار آفرینش زهرای اطهر است
فردا که بر فراز نِی افتد گذارمان
حیرتفزای طور شود جلوهزارمان
تاجی از آفتاب سر قم گذاشتند
نوری ز عشق در دل مردم گذاشتند
در آن میان چو خطبهٔ حضرت، تمام شد
وقت جوابِ هم‌سفران بر امام شد
اینجا فروغ عشق و صفا موج می‌زند
نور خدا به صحن و سرا، موج می‌زند
بر درگهی سلام که ذلت ندیده است
آن را خدا چو عرش عزیز آفریده است
همسایه، سایه‌ات به سرم مستدام باد
لطفت همیشه زخم مرا التیام داد
گفت: ای گروه! هر که ندارد هوای ما
سر گیرد و برون رود از کربلای ما...
ای چشمه‌های نور تو روشنگر دلم
ای دست آسمانی تو بر سر دلم
جایی که کوه خضر به زحمت بایستد
شاعر چگونه پیش تو راحت بایستد
