زهرای حزین، ز گرد راه آمده بود
جبریل، غریق اشک و آه آمده بود
باران شده بر کویر جاری شده است
در بستر هر مسیر جاری شده است
دیدند که کوهِ آرزوشان، کاه است
صحبت سر یک مردِ عدالت‌خواه است
وقتی به گل محمّدی مأنوسیم
در خواب خوش ستمگران، کابوسیم
ما خانه ز غیر دوست پیراسته‌ایم
از یُمن غدیر محفل آراسته‌ایم
باید به همان سال دهم برگردیم
با بیعت در غدیر خم برگردیم
جبریل گل تبسّم آورد از عرش
راهی غدیر شد خُم آورد از عرش
تا صبح علی بود و مناجات شَبش
در اوج دعا روح حقیقت‌طلبش
شاید که برای تعزیت می‌آید
تشییع تو را به تسلیت می‌آید
جبریل مکرر این صلا را سر داد
بلّغ، بلّغ... ندا به پیغمبر داد
شعر از مه و مهرِ شب‌شکن باید گفت
از فاطمه و ابالحسن باید گفت
تا گل به نسیم راه در می‌آید
از خاک بوی گیاه در می‌آید
در نام رقیه، فاطمه پنهان است
از این دو، یکی جان و یکی جانان است
پیغمبر اعظم که به عصمت طاق است
در خُلق عظیم شهرۀ آفاق است
