در عصر نقاب‌های رنگی
در دورۀ خنده‌های بی‌رنگ
می‌رسد پروانه‌وار آتش‌به‌جانِ دیگری
این هم ابراهیمِ دیگر در زمانِ دیگری!
پس تو هم مثل همسرت بودی؟!
دست‌بسته، شکسته، زنده‌به‌گور
ای حضرت خورشید بلاگردانت
ای ماه و ستاره عاشق و حیرانت
سالی گذشت، باز نیامد وَ عید شد
گیسوی مادر از غم بابا سپید شد
روی اجاق، قوری شبنم گذاشتم
دمنوش خاطرات تو را دم گذاشتم
تو همچون غنچه‌های چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
اینان که به شوق تو به‌راه افتادند
دلسوختگان صحن گوهرشادند
هرچند حال و روز زمین و زمان بَد است
یک قطعه از بهشت در آغوش مشهد است
