بد نیست که از سکوت تن‌پوش کنی
غوغای زمانه را فراموش کنی
پس تو هم مثل همسرت بودی؟!
دست‌بسته، شکسته، زنده‌به‌گور
آیینه بود و عاقبت او به خیر شد
دل را سپرد دست حسین و «زهیر» شد
سالی گذشت، باز نیامد وَ عید شد
گیسوی مادر از غم بابا سپید شد
در شهر شلوغ، خلوتی پیدا کن
در خلوت خود قیامتی برپا کن
روی اجاق، قوری شبنم گذاشتم
دمنوش خاطرات تو را دم گذاشتم
در سینه اگرچه التهابی داری
برخیز برو! که بخت نابی داری
اهل دل را شد نصیب از لطف جانان، اعتکاف
فیض حق باشد برای هر مسلمان، اعتکاف
زهیر باش دلم! تا به کربلا برسی
به کاروان شهیدان نینوا برسی
گه‌گاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده
