فتنه چون خون دوید در شریان
در شب شوم و شرم شد انسان
فاطمه مادر حسین و حسن
گله کرد از وصال شیرازی
ای دوای درون خسته‌دلان
مرهم سینۀ شکسته‌دلان
غصه آورده‌ام، غم آوردم
باز شرمنده‌ام کم آوردم
حرف او شد که شد دلم روشن
در دلم شوق اوست کرده وطن
روزه‌هایم اگرچه معیوب است
رمضان است و حال من خوب است
باز گویا هوای دل ابری‌ست
باز درهای آسمان باز است
