دل سنگ آب شد | شعر هیأت

دید خود را در کنار نور و نار
با خدا و با هوا، در گیر و دار

علی انسانی

حر ریاحی علیه‌السلام

مثنوی

روشن آن چشم که در سوگ تو پُر نم باشد
دل‌ربا، نرگس این باغ به شبنم باشد

علی انسانی

هلال محرم

غزل

میان حجره چنان ناله از جفا می‌زد
که سوز ناله‌اش آتش به ماسوا می‌زد

علی انسانی

امام جواد علیه‌السلام

غزل

هر غنچه به باغ سوگوار تو شده‌ست
هر لاله به دشت داغدار تو شده‌ست

علی انسانی

شهدا

رباعی

از خیمه‌ها که رفتی و دیدی مرا به خواب
داغی بزرگ بر دل کوچک نهاده‌ای

علی انسانی

حضرت رقیه علیهاالسلام

چارپاره

دختری ماند مثل گل ز حسین
چهره‌اش داغ باغ نسرین بود

علی انسانی

حضرت رقیه علیهاالسلام

چارپاره

رباب است و خروش و خسته‌حالی
به دامن اشک و جای طفل خالی

علی انسانی

حضرت علی اصغر علیه‌السلام

دوبیتی

این گلِ تر ز چه باغی‌ست که لب خشکیده‌ست؟
نو شکفته‌ست و به هر غنچه لبش خندیده‌ست

علی انسانی

حضرت قاسم علیه‌السلام

غزل

تن فرزند بهر مادر آمد
اگر او رفت با پا، با سر آمد

علی انسانی

مادران شهدا

دوبیتی

ای شمع سینه‌سوختۀ‌ انجمن، علی
تقدیر توست سوختن و ساختن، علی

علی انسانی

حضرت فاطمه علیهاالسلام

غزل

آزار داده‌اند ز بس در جوانی‌ام
بیزار از جوانی و، از زندگانی‌ام

علی انسانی

حضرت فاطمه علیهاالسلام

غزل

آینه با آینه شد رو‌به‌روی
خوش بود آیینه‌ها را گفت‌و‌گوی

علی انسانی

حضرت فاطمه علیهاالسلام

مثنوی

تو کیستی که عقل مجنون توست
عشق به تو عاشق و مدیون توست

علی انسانی

حضرت زینب علیهاالسلام

مثنوی

اگر خواهی پدر بینی وفای دختر خود را
نگه کن زیر پای اسب و بالا کن سر خود را

علی انسانی

روز عاشورا(وداع)

غزل

بودند دو تن، به جان و دل دشمنِ تو
دادند به هم دست، پیِ کشتن تو

علی انسانی

امام حسن مجتبی علیه‌السلام

رباعی

جان بر لب من آمد و جانان به بر من
ای مرگ برو عمر من آمد به سر من

علی انسانی

امام رضا علیه‌السلام

غزل

از آن ساعت که خود را ناگزیر از تو جدا کردم
تو بر نی بودی و دیدی چه‌ها دیدم، چه‌ها کردم

علی انسانی

اربعین حسینی

غزل

سقا به آب، لب ز ادب آشنا نکرد
از آب پُرس از چه ز سقّا حیا نکرد

علی انسانی

حضرت عباس علیه‌السلام

غزل

کنار من، صدف دیده پر گهر نکنید
به پیش چشم یتیمان، پدر پدر نکنید

علی انسانی

امام علی علیه‌السلام

غزل

از دور به من گوشۀ چشمی بفکن
نزدیک به خویش ساز و کن دور ز «من»

علی انسانی

مناجات

رباعی