قصیده‌واره | شعر هیأت

ناگاه دیدم آن شب، در خواب کربلا را
نی‌های خشک‌نای صحرای نینوا را

مرتضی امیری‌اسفندقه

کوار

قصیده‌واره

نشستم گوشه‌ای از سفرۀ همواره رنگینت
چه شوری در دلم افتاده از توصیف شیرینت

سیدحمیدرضا برقعی

یحیی

قصیده‌واره

حاجیان را گفت: آن‌جا کعبه عریان می‌شود
در طواف کعبه آن‌جا جسمتان جان می‌شود

مرتضی امیری‌اسفندقه

کوار

قصیده‌واره

ای هزار آینه حیران تو یا ثارالله
صبح سر زد ز گریبان تو یا ثارالله

محمدجواد غفورزاده

بهای وصل

قصیده‌واره

این شعر را سخت است از دفتر بخوانیم
باید که از چشمان یکدیگر بخوانیم

قاسم صرافان

خط

قصیده‌واره

در آن تاریک، دل می‌بُرد ماه از عالم بالا
گرامی باد این رخشنده، این تابان بی‌همتا

رضا یزدانی

حاشا

قصیده‌واره

نشسته‌ام به رواقی به گوشۀ حرمش
رها رهای رها زیر آبشار غمش

سعید بیابانکی

قصیده‌واره

رمضان سایۀ مهر از سرِ ما می‌گیرد
بال رأفت که فروداشت، فرا می‌گیرد

سیدمحمدحسین شهریار

دیوان شهریار

قصیده‌واره

و خانه‌ها، همه، هر جا، خراب خواهد شد
در آسمان و زمین، انقلاب خواهد شد

مرتضی امیری‌اسفندقه

سیاه‌مستِ سایۀ تاک

قصیده‌واره

مرا مباد که با فخر همنشین باشم
غریب‌وار بمیرم، اگر چنین باشم

مرتضی امیری‌اسفندقه

سیاه‌مستِ سایۀ تاک

قصیده‌واره

آخر ماه صفر، اول ماتم شده است
دیده‌ها پر گهر و سینه پر از غم شده است

محمدجواد غفورزاده

چلچراغ هدایت (جلد۱)

قصیده‌واره

«سه روز» بود، که در مکّه بی‌قراری بود
نگاه کعبه، پر از چشم انتظاری بود

محمدجواد غفورزاده

خورشید کعبه

قصیده‌واره