ماییم و شکوهِ نصر ان‌شاء‌الله
قدس است و شکستِ حصر ان‌شاء‌الله
وقتی که زمین هنوز از خون دریاست
در غزه، یمن، هرات... آتش برپاست
در سایۀ این حجاب نوری ازلی‌ست
هر چند زن است اما آواش جلی‌ست
باید سخن از حقیقت دین گفتن
از حُرمَت قبلۀ نخستین گفتن
هر چند غمی به چشم تو پنهان است
در دست تو سنگ و در دلت ایمان است
اینان که ز عرصۀ بلا می‌گذرند
با زمزمۀ سرود «لا» می‌گذرند
با دشمن خویشیم شب و روز به جنگ
او با دم تیغ آمده، ما با دل تنگ
هی چشم به فردای زمین می‌دوزی
افتاد سرت به پای این پیروزی
آن روز که شهر از تو پر غوغا بود
در خشمِ تو هیبت علی پیدا بود
هر آب که جاری اَست چون خون سرخ است
هر شاخه که سبز بود، اکنون سرخ است
