درون سینۀ من سرزمینی رو به ویرانیست
دلی دارم که «فِی قَعرِ السُّجُون» عمریست زندانیست
سلام، آیۀ جاری صدای عطشانت
سلام، رود خروشانِ نور، چشمانت
باز این چه شورش است که در خلق عالم است؟
باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است؟
ماه است و آفتابیام از مهربانیاش
صد کهکشان فدای دل آسمانیاش
نگاهی گرم سوی کودکانش
نگاه دیگری با همزبانش
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد