تا که نامت بر زبان آمد زبان آتش گرفت
سوختم، چندان که مغز استخوان آتش گرفت
خواهرش بر سینه و بر سر زنان
رفت تا گیرد برادر را عنان
میآیم از رهی که خطرها در او گم است
از هفتمنزلی که سفرها در او گم است
شب را خدا ز شرم نگاه تو آفرید
خورشید را ز شعلۀ آه تو آفرید
نه مثل سارهای و مریم، نه مثل آسیه و حوّا
فقط شبیه خودت هستی، فقط شبیه خودت زهرا
نه از لباس کهنهات نه از سرت شناختم
تو را به بوی آشنای مادرت شناختم
یکی ز خیل شهیدان گوشهٔ چمنش
سلام ما برساند به صبح پیرهنش
شور بهپا میکند، خون تو در هر مقام
میشکنم بیصدا، در خود هر صبح و شام