یکباره میان راه پایش لرزید
مبهوت شد، از بغض صدایش لرزید
رخصت بده از داغ شقایق بنویسم
از بغض گلوگیر دقایق بنویسم
هستی ندیده است به خود ماتم اینچنین
کی سایهای شد از سر عالم کم اینچنین؟
در هر مصیبت و محنی فَابکِ لِلحُسَین
در هر عزای دلشکنی فَابکِ لِلحُسَین
این جزر و مدِ چیست که تا ماه میرود؟
دریای درد کیست که در چاه میرود؟
صدایی به رنگ صدای تو نیست
به جز عشق نامی برای تو نیست