آن روز هرچند آخرین روز جهان باشد
باید شروع فصل خوب داستان باشد
حاجیان را گفت: آن‌جا کعبه عریان می‌شود
در طواف کعبه آن‌جا جسمتان جان می‌شود
می‌آیم از رهی که خطرها در او گم است
از هفت‌منزلی که سفرها در او گم است
کاروان رفت و اهلِ آبادی
اشک بودند و راه افتادند
خوشا از دل نَم اشکی فشاندن
به آبی آتش دل را نشاندن
گذشته چند صباحی ز روز عاشورا
همان حماسه، که جاوید خوانده‌اند او را
گفت: آمد دلم به جان، گفتم
از چه؟ گفت: از غمِ زمان، گفتم
گاهی اگر با ماه صحبت کرده باشی
از ما اگر پیشش شکایت کرده باشی
