تا گلو گریه کند، بُغض فراهم شده است
چشمها بس که مُطَهَّر شده، زمزم شده است
با یک تبسم به قناریها زبان دادی
بالی برای پر زدن تا بیکران دادی
بیسایه مرا آن نور، با خویش کجا میبرد
بیپرسش و بیپاسخ، میرفت و مرا میبرد
جاده در پیش بود و بیوقفه
سوی تقدیر خویش میرفتیم
نتوان گفت که این قافله وا میماند
خسته و خُفته از این خیل جدا میماند