از کار تو تا که سر درآورد بهشت
خون از مژگان تر درآورد بهشت
توفیق اگر دلیل راهت باشد
یا پند دهندهای گواهت باشد
قصد کجا کرده یل بوتراب؟
خُود و سپر بسته چرا آفتاب؟
ای بسته به دستِ تو دل پیر و جوانها
ای آنکه فرا رفتهای از شرح و بیانها
با خلق اگرچه زندگی شیرین است
ای دوست! طریق سربلندی این است
کمتر کسیست در غم من، انجمن کند
از من سخن بیاورد، از من سخن کند
دوباره بوی خوش مشک ناب میآید
شمیم توست که با آب و تاب میآید
پیغمبر درد بود و همدرد نداشت
از کوفه بهجز خاطرهای سرد نداشت
مگذار اسیر اشک و آهت باشیم
در حسرت یک گوشه نگاهت باشیم
در بادیه، گام تا خداوند بزن
خود را به رضای دوست، پیوند بزن
از دوست اگر دوست تمنا نکنی
این پنجره را به روی خود وانکنی
گفتم چگونه از همه برتر بخوانمت
آمد ندا حبیبۀ داور بخوانمت