از کار تو تا که سر درآورد بهشت
خون از مژگان تر درآورد بهشت
وقتی خدا بنای جهان را گذاشته
در روح تو سخاوت دریا گذاشته
چه رنجها که به پیشانی تو دیده نشد
که غم برای کسی جز تو آفریده نشد
از عشق بپرسید، که با یار چه کردند؟
با آن قد و بالای سپیدار، چه کردند
سنگها آینهها نام تو را میخوانند
اهل دل، اهل صفا، نام تو را میخوانند...
در بند اسارت تو میآید آب
دارد به عمارت تو میآید آب
کمتر کسیست در غم من، انجمن کند
از من سخن بیاورد، از من سخن کند
دوباره بوی خوش مشک ناب میآید
شمیم توست که با آب و تاب میآید
گفتم چگونه از همه برتر بخوانمت
آمد ندا حبیبۀ داور بخوانمت