از کار تو تا که سر درآورد بهشت
خون از مژگان تر درآورد بهشت
بایست، کوه صلابت میان دورانها!
نترس، سرو رشید از خروش طوفانها!
فرق دارد جلوهاش در ظاهر و معنا حرم
گاه شادی، گاه غم دارد برای ما حرم
سرت کو؟ سرت کو؟ که سامان بگیرم
سرت کو؟ سرت کو؟ به دامان بگیرم
فارغ نگذار نَفْس خود را نَفَسی
تا بندهٔ نفس سرکشی در قفسی
در این سیلی پیامی آشکار است
که ما را باز با این قوم کار است
کمتر کسیست در غم من، انجمن کند
از من سخن بیاورد، از من سخن کند
خوشا سری که سرِ دار آبرومند است
به پای مرگ چنین سجدهای خوشایند است
چشم خود را باز کردم ابتدا گفتم حسین
با زبانِ اشکهای بیصدا گفتم حسین
دوباره بوی خوش مشک ناب میآید
شمیم توست که با آب و تاب میآید
آه ای بغض فروخورده كمی فریاد باش
حبس را بشكن، رها شو، پر بكش، آزاد باش
گفتم چگونه از همه برتر بخوانمت
آمد ندا حبیبۀ داور بخوانمت