تماشا کن تکان شانهها را
حکایت کن غم پروانهها را
آوای نسیم و باد و باران
آهنگ قشنگ آبشاران
چه رنجها که به پیشانی تو دیده نشد
که غم برای کسی جز تو آفریده نشد
کاش تا لحظۀ مردن به دلم غم باشد
محفل اشک برای تو فراهم باشد
پس از قرنها فاصله تا علی
نشستهست در خانه تنها، علی
در سینه اگرچه التهابی داری
برخیز برو! که بخت نابی داری