تماشا کن تکان شانه‌ها را
حکایت کن غم پروانه‌ها را
سجادۀ سبز من چمنزاران است
اشکم به زلالی همین باران است
آوای نسیم و باد و باران
آهنگ قشنگ آبشاران
کاش تا لحظۀ مردن به دلم غم باشد
محفل اشک برای تو فراهم باشد
از فرّ مقدم شه دین، ختم اوصیا
آفاق، با بَها شد و ایّام، با صفا
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام
گفته بودی که به دنیا ندهم خاک وطن را
برده‌ام تا بسپارم به دم تیر بدن را
در سینه اگرچه التهابی داری
برخیز برو! که بخت نابی داری
