سر میگذارد آسمان بر آستانت
غرقیم در دریای لطف بیکرانت
سلام خاک رسولان! سلام ارض فلسطین!
چقدر زخم به تن داری ای ستارۀ خونین
ماه پیش روی ماهش رخصت تابش نداشت
ابر بی لطف قنوتش برکت بارش نداشت
جرعه جرعه غم چشید و ذره ذره آب شد
آسمان شرمنده از قدّ خم مهتاب شد
توبۀ من را شکسته اشتباه دیگری
از گناهی میروم سوی گناه دیگری