آيينه‌ای و برايت آه آوردم
در محضر تو دلی سياه آوردم
هرکه راه گفتگو در پردهٔ اسرار یافت
چون کلیم از «لَن تَرانی» لذت دیدار یافت
کجا شبیه تو آخر کدام همسایه؟
عزیز کوچۀ بالا! سلام همسایه!
آنچنان کز رفتن گل خار می‌ماند به جا
از جوانی حسرت بسیار می‌ماند به جا
نه جسارت نمی‌کنم اما
گاه من را خطاب کن بانو
دل من باز گرفته به حرم می‌آید
درد دل‌هاست که از چشم ترم می‌آید
شب، شبِ اشک و تماشاست اگر بگذارند
لحظه‌ها با تو چه زیباست اگر بگذارند
دلبستگى‌ست مادر هر ماتمى كه هست
مىزايد از تعلق ما، هر غمى كه هست
ای انتظارِ جاری ده قرن تا هنوز
بی‌تو غروب می‌شود این روزها هنوز
افسوس که ایام شریف رمضان رفت
سی عید به یک مرتبه از دست جهان رفت
در هيچ پرده نيست، نباشد نوای تو
عالم پر است از تو و خالی‌ست جای تو
با نیت نگاه تو آغاز می‌کنم
احساس خویش را به تو ابراز می‌کنم
مست از غم توام غم تو فرق می‌کند
محو توام که عالم تو فرق می‌کند
دلِ آگاه ز تن فکر رهايی دارد
از رفيقی که گران است جدايی دارد
ای صبر تو چون كوه در انبوهی از اندوه
طوفانِ برآشفتهٔ آرام وزیده
اگر وطن به مقام رضا توانی کرد
غبار حادثه را توتیا توانی کرد
