از «من» که در آینهست بیزارم کن
شبنم بنشان به چهرهام، تارم کن
با دشمن خویش روبهرو بود آن روز
با گرمی خون غرق وضو بود آن روز
آه است به روی لب عالم، آه است
هنگام وداع سخت مهر و ماه است
علی را ذاتِ ایزد میشناسد
اَحد را درکِ احمد میشناسد
برگشتنت حتمیست! آری! رأس ساعت
هرچند یک شب مانده باشد تا قیامت
گر بر سر نفس خود امیری، مردی
ور بر دگری نکته نگیری، مردی
پا گرفته در دلم، آتشی پنهان شده
بند بندم آتش و سینه آتشدان شده
در عشق دوست از سر جان نیز بگذریم
در یک نفَس ز هر دو جهان نیز بگذریم
ما دل برای دوست ز جان برگرفتهایم
چشم طمع ز هر دو جهان برگرفتهایم...
پیوستگان عشق تو از خود بریدهاند
الفت گرفته با تو و از خود رمیدهاند
مرا سوزاند آخر، سوز آهی
که برمیخواست از هُرم گناهی