برخیز ای برادر و عزم مصاف کن
شمشیر کین جاهلی خود، غلاف کن
همره شدند قافله‌ای را كه مانده بود
تا طی كنند مرحله‌ای را كه مانده بود...
وانهاده‌ست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبرده‌ست تنش را این بار
کیست این مردی که رو در روی دنیا ایستاده؟
در دل دریای دشمن بی‌محابا ایستاده؟
چرا چو خاک چنین صاف و ساده باید مرد؟
و مثل سایه به خاک اوفتاده باید مرد؟
سوخت آن‌سان که ندیدند تنش را حتی
گرد خاکستری پیرهنش را حتی
چون دید فراز نی سرش را خورشید
بر خاک تن مطهرّش را خورشید
دلی که الفت دیرینه با بلا دارد
همیشه دست در آغوشِ اِبتلا دارد
