شدهست خیره به جاده دو چشم تار مدینه
به پیشوازی تنهاترین سوار مدینه
این اشکهای داغ را ساده نبینید
بَر دادن این باغ را ساده نبینید
باید برای درک حضورش دعا کنیم
خود را از این جهان خیالی جدا کنیم
انگار که این فاصلهها کم شدنی نیست
میخواهم از این غم نسرایم، شدنی نیست
شرط محبت است بهجز غم نداشتن
آرام جان و خاطر خرم نداشتن
فرو میخورد بغض در گلو را
عقب میزد پَرِ هر چه پتو را
هوای بام تو داریم ما هواییها
خوشا به حال شب و روز سامراییها
وضو گرفتهام از بهت ماجرا بنویسم
قلم به خون زدهام تا كه از منا بنویسم