به خودنماییِ برگی، مگو بهار میآید
بهار ماست سواری که از غبار میآید
معراج تکلم است امشب، صلوات
ذکر لب مردم است امشب: صلوات
با گریه نوشت... با چه حالی میرفت
آن توبهسرشت... با چه حالی میرفت
پس رهسپار جادۀ بیتالحرام شد
شصتوسه سال فرصت دنیا تمام شد
یک جلوۀ دلپذیر تکرار شدهست
لبخند مهی منیر تکرار شدهست
تا نشکفد بر پای ما زنجیرهای تازهای
رویید بر دستان ما شمشیرهای تازهای
کشتند تو را، آه، در آغوش دماوند
سخت است در آغوش پدر، کشتن فرزند
نوحهسُرای حریم قدس تو هستی
مویهکناناند انبیا و ملائک
ای سرو که با تو باغها بالیدند
معصوم به معصوم تو را تا دیدند
چه بود ذکر عارفان؟ علی علی علی علی
چه بود روشنای جان؟ علی علی علی علی
در نالۀ ما شور عراقی ماندهست
در خاطره یک باغ اقاقی ماندهست
بحث روز است صحبت از غم تو
سرخ مانده هنوز پرچم تو
دل آیینه، گریان بقیع است
غم و اندوه، مهمان بقیع است
اجازه هست کنار حرم قدم بزنم
برای شعر سرودن کمی قلم بزنم
اسلام جز به مهر تو جانی به تن نداشت
عصمت به غیر نام خدیجه سخن نداشت
اجل چون سایهای دور و برش بود
و شمشیر بلا روی سرش بود
سامرا، امشب مدینه میشود مهمان تو
آسمانها اشک میبارند بر دامان تو
امشب میان گریه و لبخند خود گمم
سرشار از طلوع بهار تبسمم
در باغ جهان نسیم سرمد آمد
بر غنچۀ علم، فیض بیحد آمد
دیدی که چگونه من شهید تو شدم
هنگام نماز، رو سفید تو شدم
جبریل مکرر این صلا را سر داد
بلّغ، بلّغ... ندا به پیغمبر داد
در شهر دلی، به شوق پرواز نبود
با حنجرهٔ باغ، همآواز نبود
دنیا، ز ستاره، سبحه گر بردارد
حاشا که فضائل تو را بشمارد
گرفته بوی شهادت شب وفاتش را
بیا مرور کن ای اشک خاطراتش را
