و کاش مرد غزلخوان شهر برگردد
به زیر بارش باران شهر برگردد
شادی ندارد آنکه ندارد به دل غمی
آن را که نیست عالم غم، نیست عالمی
نگاهم در نگاه شب، طنینانداز غوغاییست
کمی آنسوتر از شبگریههایم صبح فرداییست
ببین که بیتو نماندم، نشد کناره بگیرم
نخواستم که بیفتد به کوره راه، مسیرم
این چندمین نامهست بابا مینویسم؟
هر چند یادت نیست امّا مینویسم
تا چند عمر در هوس و آرزو رود
ای کاش این نفس که بر آمد فرو رود