در سوگ نشستهایم با رختِ امید
جاری شده در رگ رگِ ما خونِ شهید
در خیالم شد مجسم عالم شیرین تو
روزگار سادۀ تو، حجرۀ رنگین تو
ای خوشا در راه اقیانوس طوفانی شویم
در طواف روی جانان غرق حیرانی شویم
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد