همین که بهتری الحمدلله
جدا از بستری، الحمدلله
من كیستم؟ کبوتر بیآشیانهات
محتاج دستهای تو و آب و دانهات
پروانه شد تا شعلهور سازد پرش را
پیچید در شوق شهادت باورش را
فرق دارد جلوهاش در ظاهر و معنا حرم
گاه شادی، گاه غم دارد برای ما حرم
آسمان از ابر چشمان تو باران را نوشت
آدم آمد صفحهصفحه نام انسان را نوشت
وقتی نمازها همه حول نگاه توست
شاید که کعبه هم نگران سپاه توست
شبی در آبیِ باران رها کردم صدایم را
غریبانه شکستم بغضهای آشنایم را
کسی محبت خود یا که برملا نکند
و یا به طعنه و دشنام اعتنا نکند
از اشک هوای چشمها تر شده است
ابر آمده است و سایهگستر شده است
باید از فقدان گل خونجوش بود
در فراق یاس مشكیپوش بود
منظومهٔ دهر، نامرتب شده بود
هم روز رسیده بود هم شب شده بود
این جوان کیست كه گل صورت از او دزدیدهست؟
سیزده بار زمین دور قدش گردیدهست
چشم خود را باز کردم ابتدا گفتم حسین
با زبانِ اشکهای بیصدا گفتم حسین
خانههای آن کسانی میخورد در، بیشتر
که به سائل میدهند از هرچه بهتر بیشتر
چشمت به پرندهها بهاری بخشید
شورِ دل تازهای، قراری بخشید