گمان مبر که پریشان، گمان مبر که کمیم
برای کشتنتان هم‌صدا و هم‌قسمیم
بهارا! حال زارم را بگویم؟
دل بی برگ و بارم را بگویم؟
نمرده‌اند شهیدان که ماه و خورشیدند
که کشتگان وطن، زندگان جاویدند
ما شیعۀ توایم دل شادمان بده
ویران شدیم، خانۀ آبادمان بده
گر به چشم دل جانا، جلوه‌های ما بینی
در حریم اهل دل، جلوۀ خدا بینی
غصه آورده‌ام، غم آوردم
باز شرمنده‌ام کم آوردم
هوا پر شد از عطر نام حسین
به قربان عطر پراکنده‌اش
مرا به ابر، به باران، به آفتاب ببخش
مرا به ماهی لرزان کنار آب ببخش
باز باران است، باران حسین‌بن‌علی
عاشقان، جان شما، جان حسین‌بن‌علی
یگانه‌ای و نداری شبیه و مانندی
که بی‌بدیل‌ترین جلوۀ خداوندی
