دریای عطش، لبان پر گوهر تو
گلزخم هزار خنجر و حنجر تو
فرو میخورد بغض در گلو را
عقب میزد پَرِ هر چه پتو را
تا لوح فلق، نقش به نام تو گرفت
خورشید، فروغ از پیام تو گرفت
وضو گرفتهام از بهت ماجرا بنویسم
قلم به خون زدهام تا كه از منا بنویسم
کسی که دیگر خود خدا هم، نیافریند مثال او را
چو من حقیری کجا تواند، بیان نماید خصال او را