همین که بهتری الحمدلله
جدا از بستری، الحمدلله
ز هرچه بر سر من میرود چه تدبیرم
که در کمند قضا پایبند تقدیرم
...ای صبح را ز آتش مهر تو سینه گرم
وی شام را ز دودۀ قهر تو دل چو غار
ای به سزا لایق حمد و ثنا
ذات تو پاک از صفت ناسزا
از ابتدای کار جهان تا به انتها
دیباچهای نبود و نباشد بِه از دعا
کسی محبت خود یا که برملا نکند
و یا به طعنه و دشنام اعتنا نکند
حق میشود انکار و من انگار نه انگار
منصور سرِ دار و من انگار نه انگار
منظومهٔ دهر، نامرتب شده بود
هم روز رسیده بود هم شب شده بود
خانههای آن کسانی میخورد در، بیشتر
که به سائل میدهند از هرچه بهتر بیشتر
برخیز اگر اهل غم و دردی تو
باید که به اصل خویش برگردی تو