میگریم از غمی که فزونتر ز عالَم است
گر نعره برکشم ز گلوی فلک، کم است
درختان را دوست میدارم
که به احترام تو قیام کردهاند
چو موج از سفر ماهتاب میآید
از آب و آینه و آفتاب میآید
باز هم اربعین رسیده بیا
باز هم از تو بیخبر ماندم
الا رفتنت آیۀ ماندن ما
که پیچیده عطر تو در گلشن ما
ابر تیره روی ماه آسمانم را گرفت
کربلا از من عموی مهربانم را گرفت
هرچند در شهر خودت تنهایی ای قدس
اما امید مردم دنیایی ای قدس