گر مرد رهی، میان خون باید رفت
از پای فتاده، سرنگون باید رفت
ما خانه ز غیر دوست پیراستهایم
از یُمن غدیر محفل آراستهایم
ای ز پیدایی خود بس ناپدید
جملۀ عالم تو و کس ناپدید
به نام آن که جان را نور دین داد
خرد را در خدادانی یقین داد...
به نام آن که ملکش بیزوال است
به وصفش عقلِ صاحب نطق، لال است
الا رفتنت آیۀ ماندن ما
که پیچیده عطر تو در گلشن ما
دل زنده شود کز تو حیاتی طلبد
جان باز رهد کز تو نجاتی طلبد