به رگبارِ ستم بستند، در باغِ حرم «دین» را
به خون خویش آغشتند چندین مرغ آمین را
در عصر نقابهای رنگی
در دورۀ خندههای بیرنگ
پشت سر مسافر ما گریه میکند
شهری که بر رسول خدا گریه میکند
یاد تو گرفته قلبها را در بر
ماییم و درود بر تو ای پیغمبر
ما خواندهایم قصۀ مردان ایل را
نامآورانِ شیردلِ بیبدیل را
بین غم آسمان و حسرت صحرا
ماه دمیدهست و رود غرق تماشا
تیر نگذاشت که یک جمله به آخر برسد
هیچکس حدس نمیزد که چنین سر برسد
الهی به مستان میخانهات
به عقلآفرینان دیوانهات
همهٔ حیثیت عالم و آدم با توست
در فرات نفسم گام بزن، دم با توست
ای چشمههای نور تو روشنگر دلم
ای دست آسمانی تو بر سر دلم