پدر! آخر چرا دنیا به ما آسان نمیگیرد؟
غروب غربت ما از چه رو پایان نمیگیرد؟
یک پرده در سکوت شکستم، صدا شدم
رفتم دعای ندبه بخوانم، دعا شدم
فرو میخورد بغض در گلو را
عقب میزد پَرِ هر چه پتو را
افزون ز تصور است شیداییِ من
این حال خوش و غم و شکیبایی من
وضو گرفتهام از بهت ماجرا بنویسم
قلم به خون زدهام تا كه از منا بنویسم