آنجا که دلتنگی برای شهر بیمعناست
جایی شبیه آستان گنبد خضراست
عمریست انتظار تو ای ماه میکشم
در انتظار مهر رخت آه میکشم
ای قوم به حج آمده در خویش نپایید
از خود بهدرآیید که مهمان خدایید
دل را به نور عشق صفا میدهد نماز
جان را به ياد دوست جلا میدهد نماز
بهار آمد بهار من نیامد
گل آمد گلعذار من نیامد
باید از فقدان گل خونجوش بود
در فراق یاس مشكیپوش بود
شبی که مطلع مهر از، طلوع زینب بود
فروغ روز نشسته، به دامن شب بود
امیر قافلۀ دشت کربلاست حسین
به راه بادیۀ عشق، آشناست حسین
بخواب بر سر زانوی خستهام، سر بابا
منم همان که صدا میزدیش: دختر بابا