ای بهانۀ عزیز!
فرصت دوباره‌ام!
پر کشیده‌ام، چه خوب!
می‌پرم به این‌طرف، به آن طرف
دشت
گام‌های جابر و عطیّه را
نمی ز دیده نمی‌جوشد اگرچه باز دلم تنگ است
گناه دیدۀ مسکین نیست، کُمیت عاطفه‌ها لنگ است
دنیا به دور شهر تو دیوار بسته است
هر جمعه راه سمت تو انگار بسته است
از هالۀ انتظار، خواهد آمد
بر خورشیدی سوار خواهد آمد
ای نسیم صبحدم که از کنار ما عبور می‌کنی
زودتر اگر رسیدی و
آفتاب، پشت ابرهاست
در میانه‌های راه
هرچند نفس نمانده تا برگردیم
با این دل منتظر، کجا برگردیم؟
پل، بهانه‌ای معلّق است
تا به اتّفاق هم از آن گذر کنیم
دلم شور می‌زد مبادا نیایی
مگر شب سحر می‌شود تا نیایی
