به شهر کوفه غریبم من و پناه ندارم
به غیر دربه‌دری‌ها پناهگاه ندارم
چون کوفه که چهره‌ای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
تا باد مرکبی‌ست برای پیام تو
با هر درخت زمزمه‌وار است نام تو
یک کوه رشید داده‌ام ای مردم!
یک باغ امید داده‌ام ای مردم!
ماه غریب جادّه‌ها، همسفر نداشت
شب در نگاه ماه، امید سحر نداشت
خوش باد دوباره یادی از جنگ شده‌ست
دریاچۀ خاطرات خون‌رنگ شده‌ست
تا یوسف اشکم سَرِ بازار نیاید
کالای مرا هیچ خریدار نیاید
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست
