آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
دل و جانم فدای حضرت دوست
نی، فدای گدای حضرت دوست
ماییم ز قید هر دو عالم رَسته
جز عشق تو بر جمله درِ دل بسته
تن خاكی چه تصور ز دل و جان دارد؟
مگر این راه پر از حادثه پایان دارد؟
آن شب میان هالهای از ابر و دود رفت
روشنترین ستارهٔ صبح وجود رفت
نتوان گفت که این قافله وا میماند
خسته و خُفته از این خیل جدا میماند