هنگام سپیده بود وقتی می‌رفت
از عشق چه دیده بود وقتی می‌رفت؟
ای قوم به حج آمده در خویش نپایید
از خود به‌درآیید که مهمان خدایید
دل را به نور عشق صفا می‌دهد نماز
جان را به ياد دوست جلا می‌دهد نماز
مرا مباد که با فخر همنشین باشم
غریب‌وار بمیرم، اگر چنین باشم
بهار آمد بهار من نیامد
گل آمد گل‌عذار من نیامد
دل اگر تنگ و جان اگر خسته‌ست
گاه گاهی اگر پریشانیم
پایان یکی‌ست، پنجرهٔ آسمان یکی‌ست
خورشید بین این همه رنگین‌کمان یکی‌ست
زخم من کهنه زخم تو تازه
زخمی پنجه‌های بی‌رحمیم
گردباد است که سنجیده جلو می‌آید
به پراکندن جمع من و تو می‌آید
شبیه آینه هستیم در برابر هم
که نیستیم خوش از چهرهٔ مکدر هم
بگو به باد بپوشد لباس نامه‌بران را
به گوش قدس رساند سلام همسفران را
دست مرا گرفت شبیه برادری
گفتم سلام، گفت سلام معطری
صدای کیست چنین دلپذیر می‌آید؟
کدام چشمه به این گرمسیر می‌آید؟
