رسیدی و پر و بال فرشته‌ها وا شد
شب از کرانۀ هستی گذشت و فردا شد
آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
آن روز، گدازۀ دلم را دیدم
خاکستر تازۀ دلم را دیدم
نشان در بی‌نشانی‌هاست، پس عاشق نشان دارد
شهید عشق هر کس شد مکانی لامکان دارد
بیا به خانه که امّید با تو برگردد
هزار مرتبه خورشید با تو برگردد
الا رفتنت آیۀ ماندن ما
که پیچیده عطر تو در گلشن ما
می‌رسم خسته می‌رسم غمگین
گرد غربت نشسته بر دوشم
