می‌خواستم بیای با گلای انار
برات کوچه‌ها رو چراغون کنم
بار بربندید آهنگ سفر دارد حسین
نیّت رفتن در آغوش خطر دارد حسین
سلام ای طبیب طبیبان سلام
سلام ای غریب غریبان سلام
مرا از حلقۀ غم‌ها رها کن
مرا از بند ماتم‌ها رها کن
نمی ز دیده نمی‌جوشد اگرچه باز دلم تنگ است
گناه دیدۀ مسکین نیست، کُمیت عاطفه‌ها لنگ است
دنیا به دور شهر تو دیوار بسته است
هر جمعه راه سمت تو انگار بسته است
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونین‌جگرهاست
برپا شده‌ست در دل من خیمهٔ غمی
جانم! چه نوحه و چه عزا و چه ماتمی!
مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم
دور تا دور حوض خانهٔ ما
پوکه‌های گلوله گل داده‌ست
چکیدۀ گل رخسار مصطفی زهراست
عصارۀ نفحات خوش خدا زهراست
نه پاره پاره پاره پیکرت را
نه حتّی مشتی از خاکسترت را
دلم شور می‌زد مبادا نیایی
مگر شب سحر می‌شود تا نیایی
