هر غنچه به باغ سوگوار تو شدهست
هر لاله به دشت داغدار تو شدهست
آدم در این کرانه دلش جای دیگریست
این خاک، کربلای معلای دیگریست
کنج اتاقم از تب و تاب دعا پر است
دستانم از «کذالک» از «ربنا» پر است
تن فرزند بهر مادر آمد
اگر او رفت با پا، با سر آمد
خودش را وارث أرض مقدس خوانده، این قابیل
جهان وارونه شد؛ اینبار با سنگ آمده هابیل