آنجا که دلتنگی برای شهر بیمعناست
جایی شبیه آستان گنبد خضراست
لطفی که کرده است خجل بارها مرا
بردهست تا دیار گرفتارها مرا
گاهگاهی به نگاهی دل ما را دریاب
جان به لب آمده از درد، خدا را، دریاب
تو همچون غنچههای چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
در کربلا شد آنچه شد و کس گمان نداشت
هرگز فلک به یاد، چنین داستان نداشت