موسایی و صد جلوه به هر طور کنی
هر جا گذری، حکایت از نور کنی
مشتاق و دل‌سپرده و ناآرام
زین کرد سوی حادثه مَرکب را
احساس از هفت آسمان می‌بارد، احساس
بوی گل سرخ است يا بوی گل ياس؟
پیش چشمم تو را سر بریدند
دست‌هایم ولی بی‌رمق بود
بهار آسمان چارمینی
غریب امّا، امامت را نگینی
از جوار عرش سرزد آفتاب دیگری
وا شد از ابوا به روی خلق، باب دیگری...
