میرود بر لبۀ تیغ قدم بردارد
درد را یکتنه از دوش حرم بردارد
دین را حرمیست در خراسان
دشوار تو را به محشر آسان
زیر بار کینه پرپر شد ولی نفرین نکرد
در قفس ماند و کبوتر شد ولی نفرین نکرد
رُخش چه صبح ملیحی، لبش چه آب حیاتی
علی اکبر لیلاست بَه چه شاخه نباتی
