چیست این چیست که از دشت جنون می‌جوشد؟
گل به گل، از ردِ این قافله خون می‌جوشد
دین را حرمی‌ست در خراسان
دشوار تو را به محشر آسان
عالمى سوخته از آتش آهِ من و توست
این در سوخته تا حشر گواهِ من و توست
نفسی به خون جگر زدم، که لبی به مرثیه وا کنم
به ضریحِ گمشده سر نهم، شبِ خویش وقف دعا کنم
