میرود بر لبۀ تیغ قدم بردارد
درد را یکتنه از دوش حرم بردارد
دست من یک لحظه هم از مرقدت کوتاه نیست
هرکسی راهش بیفتد سمت تو گمراه نیست
دین را حرمیست در خراسان
دشوار تو را به محشر آسان
رُخش چه صبح ملیحی، لبش چه آب حیاتی
علی اکبر لیلاست بَه چه شاخه نباتی
